Eragon - Christopher Paolini

Ilość stron: 472
Wydawnictwo: MAG
OCENA: 8+/10

"Eragon" został napisany przez Christophera Paoliniego, gdy ten miał piętnaście lat. Rzecz niebywała i prawdziwie fantastyczna. Niewątpliwie przykuło to moją uwagę, ale dominatorem okazała się cieknąca z książki baśniowość... krasnoludy, elfy, smoki, artefakty, podział na dobro i zło... Fantastyka w najczystszej postaci. Większej zachęty nie potrzebowałem. Bez ociągania wyciągnąłem portfel z kieszeni i niczym Speedy Gonzales udałem się do domu, by móc zatracić się w Alagaesii.

Carvahall - mała, malownicza miejscowość, leżąca pomiędzy pasmem gór o nazwie Kościec, dużym jeziorem oraz wypływającą z niej rzeką Anora. Właśnie tam mieszka główny bohater powieści o imieniu Eragon. Jego życie skupia się w dużej mierze na pracy w polu. W ten sposób jest w stanie pomóc swojemu wujowi oraz kuzynowi Roranowi w utrzymaniu gospodarstwa. Mieszkając na obrzeżach, nie jest w stanie w pełni uczestniczyć w wydarzeniach toczących się w miasteczku. Stara się nie opuszczać dni poświęconych na handel. Zjeżdżają się wtedy kupcy z całej Alagaesii. Jest to także okazja, by móc posłuchać opowieści z dawnych czasów, nieskażonych tyranią Galbatorixa - ostatniego żyjącego Smoczego Jeźdźca. Eragon, natchniony magicznymi opowieściami, a także chęcią pomocy wujowi, postanawia udać się na polowanie na zwierzynę do owianego legendami Kośćca, miejsca, którego unika każdy człowiek z rozsądkiem. Straszliwe historyjki okazują się prawdziwe - ni stąd, ni zowąd następuje wybuch, w miejscu którego pojawia się duży niebieski kamień.

Ale, ale. Smoczy Jeźdźcy - chluba i duma mieszkańców magicznej krainy. Byli elitarną jednostką strzegącą pokoju pomiędzy rasami, w szczególności (to się chyba nigdy nie zmieni... zresztą - nie chcę tego) elfami a krasnoludami. Galbatorix, wraz ze swym czarnym smokiem Shurikanem,  pod wpływem zemsty postanowił wyeliminować wszystkie smoki oraz ich jeźdźców, kradnąc trzy ostatnie smocze jaja.

Język, forma, styl. To powinno zostać omówione jako pierwsze - zważywszy na wiek autora... Wielu z nas nie spodziewa się fajerwerków. Jest w tym trochę racji. Gołym okiem potrafimy dostrzec inspirację Paoliniego do klasyki fantasy, wędrówkę utartymi szlakami... Schematy tworzenia w wielu przypadkach się zazębiają - to jest do przewidzenia. Nie można na wstępie oczekiwać fenomenu. Na tym całość powtarzalności się kończy. Paolini w swoją historią tchnął nowego ducha - istne orzeźwienie dla tego, co stawało się nudne. Prosty i barwny język, wspaniałe i pełne humoru dialogi - wszystko to można odnaleźć, zagłębiając się w lekturze.

Cieszy mnie także fakt, iż autor nie zdecydował się na zachwianie ogólnej równowagi wśród ras. Zachował ich standardowe cechy, niektóre pomijając, by inne wyolbrzymić. Nie wahał się wprowadzić kilku nowinek - jak właśnie Smoczy Jeźdźcy - otoczonych epicką i heroiczną historią, tajemniczych i groźnych Ra'zaców czy nowego języka.

Bohaterowie także wydają się dopracowani. Nie wszystkich jesteśmy w stanie polubić. Cechy niektórych są aż nazbyt odpychające, jednak nie chcemy od nich odchodzić. Każdy ma w sobie coś, co przyciąga pomimo braku sympatii. Jestem zdania, iż właśnie to było celem Paoliniego. I okazało się perfekcyjne!

Nie mógłbym nie polecić tejże pozycji. Baśniowość atakuje nas z każdej strony. Wspaniała fabuła, świetnie wykreowani bohaterowie, najczystsza fantastyka wypełniona magią, elfami, krasnoludami, "nowościami". Akcja goni akcję, a kapitalny język, otoczony ciekawymi opisami, nie pozwala nam oderwać się od książki.

Gorąco polecam. Zarówno dużym, jak i małym!

Recenzja została napisana dla portalu literatura.juventum.pl